Ваша проза и поезија

Nightw@lkeR напиша:

Некогаш... И сега...

Заминуваат, и само минато зад себе оставаат
Со тек на време и нашите замени ги запознаваат
Со нив нови, незаборавни моменти минуваат
Се препуштаат, почнуваат повторно да се заљубуваат
Се приврзуваат целосно, еден за друг лудуваат
А ко ќе ги прашаат за нас, незаслужено не' осудуваат
За она што тргнало погрешно, како светци мудруваат
И на крајот, на нашата несреќа и' кумуваат
Не се веќе истите, и постојано се менуваат
И најмалите чувства што постоеле за нас ги закопуваат...

А ние сме тие кои константно за нив тагуваат
И оние кои со своите солзи треба да се справуваат
Оние кои и сонцето со темнина го мешаат
И по некое поинакво минато слепо тежнеат
Тие кои безуспешно се трудат да закрепнуваат
А лузните само со празнини ги заменуваат
Личности кои секојдневно спомените ги оживуваат
И повторно секој прекрасен момент го доживуваат
Оние кај кои надежта полека згаснува
И кај кои секое чувство полека спласнува...

НО!!!

Тие кои не' оставиле себично, за грешката доцна сфаќаат
И најчесто со тек на време, почнуваат да се враќаат
Бараат нова шанса, во искрена љубов се колнат
И ветуваат дека нема да се повтори истата судбина болна.
Но НИЕ сме тие кои тогаш гордо и исправено над нив стојат
И оние кои својата судбина овојпат си ја кројат
Зашто знаеме дека НИЕ сме биле тие кои умееле да сакаат
И секогаш на искрената љубов со искрена да возвраќаат...

Браво

Добре ни дојде повторно
Драго ни е што те гледаме на форумов

Некогаш... И сега...

Заминуваат, и само минато зад себе оставаат
Со тек на време и нашите замени ги запознаваат
Со нив нови, незаборавни моменти минуваат
Се препуштаат, почнуваат повторно да се заљубуваат
Се приврзуваат целосно, еден за друг лудуваат
А ко ќе ги прашаат за нас, незаслужено не' осудуваат
За она што тргнало погрешно, како светци мудруваат
И на крајот, на нашата несреќа и' кумуваат
Не се веќе истите, и постојано се менуваат
И најмалите чувства што постоеле за нас ги закопуваат...

А ние сме тие кои константно за нив тагуваат
И оние кои со своите солзи треба да се справуваат
Оние кои и сонцето со темнина го мешаат
И по некое поинакво минато слепо тежнеат
Тие кои безуспешно се трудат да закрепнуваат
А лузните само со празнини ги заменуваат
Личности кои секојдневно спомените ги оживуваат
И повторно секој прекрасен момент го доживуваат
Оние кај кои надежта полека згаснува
И кај кои секое чувство полека спласнува...

НО!!!

Тие кои не' оставиле себично, за грешката доцна сфаќаат
И најчесто со тек на време, почнуваат да се враќаат
Бараат нова шанса, во искрена љубов се колнат
И ветуваат дека нема да се повтори истата судбина болна.
Но НИЕ сме тие кои тогаш гордо и исправено над нив стојат
И оние кои својата судбина овојпат си ја кројат
Зашто знаеме дека НИЕ сме биле тие кои умееле да сакаат
И секогаш на искрената љубов со искрена да возвраќаат...

Скршени животи

Колку сте неблагодарни. Не за се, ама човек колку и да направи малку ви е.

Доста ме јадевте мене испоизедете се самите себеси.

Јас од денеска сум безгласна буква... НИКОЈ И НИШТО не ме интересира.

До сега бев КРЕТЕН и ни помалку ни повеќе за вас.

Се што правев беше погрешно.

Бидете здрави и живи, другото што ќе ви се случува во животот си е ваше.

Јас повеќе не се замарам, не се оптеретувам, не се јадосувам.

Редно време е да престанам да мислам како сте, дали е се ок, што утре?

Да не ви фали нешто?
Како да ги пополнам дупките кои некој друг ГАД ги направил.

Мислејки заборавив на себе! КОЈА ИРОНИЈА!

Каква поезија најдов под тастатура мејд бај Шугар

Морам да ја натерам да ја напише тука

Кристалното срце на виножитото

Ситни кристални парчиња со боја на виножито
Испреплетени бои, испреплетени чувства.

Секој допир на кристалите пече и боли.
Навидум нежни и скршливи а одвнатре
остри и опасни.

Тоа е она кое во градите низ животот
се дробело и дробело...

Тоа е она кое после мене останало,
Она кога последен пат се срушило заради тебе.

Упорно чекориш и го газиш без нималку срам,
без нималку чувства, без нималку љубов...

Има ли надеж...
Да го добијам сјајот на виноживотот.
Да ја добијам нежноста и невиноста и по секој дожд.

Дожд кој секојпат оставал по три скршени парчиња
Кои натаму се делеле на уште по три...

Постои ли заборав?
Да го соберам секое зрно.
Парче по парче да ги стопам со љубов и залепам.

Како единка да го ставам во градите и да затворам очи.
Да се разбудам од сон како никогаш ништо да не било.

НЕ ме барај
НЕ ми требаш
НЕ ме мисли
НЕ ми пишувај
НЕ ми титкај
НЕ се обидувај
НЕ те оставив јас

Ме остави ТИ, оставиме
барем доследно.На секој можен
начин!!!

Среќна сум...

Помислувам на тебе секогаш кога те нема крај мене.
Неможам да дочекам да те видам повторно.

Ти ми го одземаш здивот.
Треперам при самата помисла на тебе.

Копнеам за твојата прегратка и нежен бакнеж.
Те сакам повеќе од се на светот.

Ти ми го украде срцето а јас не се плашам
бидејќи го чуваш подобро од самиот себе.

Среќен е оној кој знае како е.
Среќен е оној кој чувствува,мечтае,сака и се смее.

Среќна сум јас ПОКРАЈ ТЕБЕ!

Чудните честички во воздухот


Ситен песок, со мирис на цимет.
Пригушена светлина на свеќа и
капнат восок во преубав црвен свеќник.

Чувство на нежност, романтика и среќа.
Посакувам и се случува...

Силна а сепак нежна прегратка и она
што ми одзема здив зошто бескрајно го сакам.
Допир...Само еден нежен допир на две сочни усни
кои горат од страст.

Честичките на љубов во воздухот
ја прават ноќва посебна...

Уште еднаш гушни ме.

Сите краеви болат.

Велат - секој крај е нов почеток.

А зар навистина вреди се да се почнува од
ново? Сета надеж, сета среќа, сиот страв... и повторно крајот, повторно долгите
ноќи и тмурни утра, повторно сиот гнев, сета тага, и повторно ли сите солзи?

Зошто луѓето лажат? Зошто е толку тешко
себеси да ја признаеме вистината?

Зошто пријателите лажат? Нас болката можеби
не опива и сме слепи... а зар пријателите не знаат дека повеќе од тоа не може
да боли, зар не знаат дека вистината само побрзо ќе ни помогне - да преживееме,
или да умреме...

И би умрела јас од болка, ако е тоа цената на
миговите со среќа. И би умрела сега, веднаш. Не би ви го кажала тоа што сакам
да го кажам. Ве сакам - но не сте повредни од миговите кои само тој ми ги даде.

Во себе носам љубов за половина свет. Секого
можам да сакам. Но не денес... денес ќе ве мразам... дозволете ми само денес да
бидам себична... зошто јас ве сакав, а вие не направивте единствената личност
што ми треба да ме сака...

Јас направив се за вас. Секој миг го споделив
со вас. Каде сте сега да ме слушнете? Досадна сум? Не треба да плачам? Не треба
да мислам?

Глуви ли сте? Па не зборувам јас! Зборува
сега гневот... тој ја замени мојата ведрина... злобна ли сум? Да! Повеќе од се
денес ќе сум злобна... заслуживте - му дозволивте да си оди!

Не се чудете - болката ме обзема и зборам и
тоа што не треба... Луда сум? Пред цел свет кажувам? Па за разлика од вас, јас
не молчам, проклети идиоти. Требаше да ми кажете... ама не, сите ме лажевте. И
не се навредувајте - јас сум навредената, вие требаше да ми бидете пријатели.

А сега сум јас крива? Навистина? А дали ќе
бидам крива кога ќе ви го зборам тоа што сакате да го слушнете? Да, знам,
навистина знам дека сакате така, но што да правам - не сум била дарувана со
способност за лажење... Вие слободно сакајте да се лажете, и лажете се себе.
Ама вашите лаги тргнете ми ги - тие ме убија... Мртва сум, да ми бевте
пријатели ќе плачевте. Ама вас ви е сеедно - мислите ќе ми помине, и пак
се лажете овој пат себе. Јас веќе не ви верувам, затоа што сега нема веќе душа
во мене, нема кого да го полните со лажни надежи.

Сега во мене има само едно изморено срце, кое
е само мускул... па ако не е повеќе добро ќе го смениме со пластично и што?

Пак ќе ве мразам.

Ви се подарив себе, и не жалев.

За возврат сакав само две нешта:

Првото беше да не ме лажете... но откако ме
излажавте и јас ви поверував, зошто дозволивте да стави крај?

Сите краеви болат. Мојот ме
уби.

Секојдневие

Времето немилосрдно поминува.Со себе ја носи болката,но и убавите спомени кои полека ги
заборавам.
Почнав да се радувам на секој убав момент кои со резерва го вкусувам.
Се чувствувам лошо кога помислувам на лошото а моментот ме натерал да се насмевнам.Како да сум виновна што мојава душа при сето лошо се насмевнала.
Излегувам надвор да ме мавне по лицето и расони ладното и пирко ветре.Така започнува секој следен ден.По тебе ветрето е првото нешто кое нежно го милува моето лице секое следно утро.
Ја наведнувам главата и се молам и овој ден што побргу да мине.
Се молам затоа што секој ден ми минува со истите прашања во глава.
Самата на себе не си го слушам тактот на срцето и шепотењето на воздухот кој влегува и излегува од дробовите.
Не те гледам но можам да слушнам како дишиш кога помислуваш на нас.Не те гледам но можам да почувствувам како чука твоето срце.
Празнина...и ти ја чувствуваш како и јас.Не се трудиш да ја пополниш затоа што гордоста не ти дава.Заради таа гордост во животот човек може се да изгуби.
Вина..ти во себе не чувствуваш ни трошка вина.Покајување?Што е тоа за тебе?Како да зборувам за камен па дури и тој има повеќе чувства од тебе.
Одвреме навреме ме облева чувство на тага па чувство на гордост која ме прави по црвста и по храбра.Уште се борам со самата себе против лошото во мене.Против бесот и гневот.
Лоши чувства кои ме уништуваат..ме опседнуваат и убиваат.Ги замивам со солзи,кристално чисти но сепак печат.Делимично помага но што ми вреди кога веднаш потоа потонувам во сон и се залажувам.Бегам од сето она кое ме гуши во реалноста.Несакам невистини,прават да ми биде уште полошо.Хармонија,љубов,внимание и почитување...Да сонуваш а да не го доживееш.
Каква трагедија е сето тоа..убавина на која можеш да и се порадуваш само кога ќе ја замислиш.

Ок се ,ама гледајте да бидат тоа само наши дела.Таква е и темата Ваша проза и поезија.
Напиши нешто твое па тогаш да те пофалиме,вака што?

Песнава ја посветувам на сите припаднички на понежниот пол на Форумов.

Побарај ме

Побарај ме кога ќе ти треба сон
јас ќе бидам твојата топла покривка
Побарај ме кога ќе си жедна
моето име Еликсир
Побарај ме кога ќе те задуши животот
јас ќе ти бидам здив со сладок животоносен мирис

Кога сите ќе те остават побарај ме, јас нема да те заборавам
Кога
сите надежи ќе згаснат побарај ме на небото, јас сум ѕвездата Деница,
твојата водилка, сјајна подеднакво и во денот и во ноќта
Кога ќе нема излез од сивилото на животот јас ќе бидам твојата врата

Јас сум духот кој оди
Јас сум водата без форма
Јас сум флуидот чие присуство ја полни душата

Побарај ме
Кога ќе ти треба рамо на кое сакаш да му ги истуриш солзите
Кога ќе ти треба снага која силно ќе ја грабнеш и ќе и’ ги зариеш ноктите од преголема желба по оној кој живее внатре во неа
Кога ќе ти треба некој да те сослуша

Побарај ме кога ќе ти треба пријател
Побарај ме кога ќе ти треба душа
Побарај ме кога ќе ти треба љубов

Реалност

Неука да ги напишам зборовите со правото значење на моите чувства.
Се трудам и чекорам се поблиску до она правото,она вистинското.Со секој мој текст сум се поблиску,но никогаш доволно блиску да може секој да ја почувствува таа остра болка во градите.
Можеби и подобро е така...
Ме обзема тага,длабока тага од која никако неможам да побегнам.Не дозволувам да паднам целата во нејзините прегратки и да се затворам во еден маѓепсан круг безизлезен.
Има во мене нешто кое тлее откако знам за себе,нешто кое може само да се разгори но никогаш да не згасне.
Надеж..
Тоа е она кое ги полни моите дробови со воздух кој ми дава мотивација.
Мотивација и храброст да го постигнам сето она за кое мечтаам.
Ти ме научи за онаа морална граница на чувствата.Секој според заслуга...Неможам никогаш да паднам под средината иако гледам дека ти можеш.
Највисокото ти претставуваше љубов која јас за тебе несебично ја чувствував.Она во средината рамнодушност од која се плашев повеќе од омразата која следи веднаш по рамнодушноста.
Знам кога ми рече да си замислам оска со броеви на нејзе. Од нула до пет и од нула до минус пет.Ми рече дека се што е од еден до пет е љубов,нулата е рамнодушноста а под нулата е она страшното кое никогаш не ми посакуваш да го почувствувам за никого...омразата.
Јас не се исплашев од нејзе,се исплашив од рамнодушноста.Незнаев какво е тоа чувство.Чувство кое сега со ниту еден збор неможам да го опишам.затоа и секој мој текст е измешан со најразлични чувства,секој мој текст е трул како и мојата душа.
Го осудуваат,го сожалуваат...Подобро текстот отколку мене како личност.
Што направи од мене?Ма не подобро да се запрашам како ти дозволив од мене да направиш рамнодушен човек?
Успеа со своите постапки да направиш да го почувствувам она од кое ти кажав дека премногу се плашам.
Секоја измината секунда ме прави цврста,храбра но и рамнодушна девојка.
Заспивам со помислата дека некој некогаш ќе ја омекне мојата душа и повторно ќе живеам исполнета со љубов,научена од грешките во минатото,совесна,храбра и горда.
Белегот не исчезнува но го залекуваат многу ситници кои можат да ме направат среќна.Решив да не бегам од нив.Се препуштам на секој убав момент незаборавајки го она кое ме боли,но проголтувајки го затоа што ако секој изминат ден живеам само со тоа,јас пребрзо ќе умрам.

Nightwalker напиша:

Последново ти е прекрасно, секоја чест...

Мило ми е што ти се допаѓа

Последново ти е прекрасно, секоја чест...

Ти

Ти ми го измени животот.
Ти црното го претвори во бело.
Знаеш ли колку те сакам?
Те сакам повеќе она што можеш да си го замислиш.

Ти си олицетворение на љубовта.
Правиш моето срце да чука посилно од било кога.
Се смеам само кога сум со тебе,само ти ја имаш моќта
да направиш мојата душа да подрипне од смеа.

Твоите очи се секокогаш полни со зрак кој ме грее кога
допира до мене.
Твоите дланки се нежни но цврсти,со нив ме држиш
исплашено да не ме изгубиш некогаш.
Тоа нема да се случи НИКОГАШ!

Допирот твој е понежен од пердувче
Толку ме разнежнува што ме упатува во прегратките на сонот.
Сонот од кој бегам бидејки реалноста со тебе ми е многу послатка.

Устата твоја медена и сочна е послатка од најслаткото нешто што некој
некогаш го вкусил.
Споредливо со нектар,најубавото нешто во рајот.

Ти си неизбежен сегмент од мојот живот.
Без тебе сум како без воздух,желна за здив кој ме одржува во живот.
.....ТЕ САКАМ.....

Срцебиење

Ја мразам депресијата..ме прави очајна.Се сожалувам самата себе,заради се што ми се случило.
МРАЗАМ сожалување,тага,депресија и повредување.
Како да ги потиснам лошите и болни чувства?
Не се заборава,секој збор кој премногу ме боли излезен од твојата уста која мило некогаш ми го бакнувала челото како
доказ колку ме сакаш.
Требаше да ми претставуваш нешто свето,нешто кое ќе ми биде репер каква треба јас да бидам.
Ден за ден,месец за месец...проѓа неприметно.Се чувствува тага и празнина.
Не сум сама,но не сум ни со тебе.
Кога нежно ме галеше со твоите меки и долги прсти,чувствував среќа и топлина во срцето.
Твојот поглед беше пол со искрички кои ме охрабруваа...Што се случи со тебе?
Каде исчезна сето невино кое го пронаоѓав во тебе?
Што ли те измени?
Секогаш кога ќе те гушнев твојот ритам на срцето го водеше истиот ретам со моето.
Ќе ја ставеше раката на срце и ќе речеше со треперлив глас ОВА ЧУКА ЗА ТЕБЕ!
Верував во тоа,правев се за да го задржам ритамот на твоето срце ист.Несакав поспоро да чука од болка и разочарување.
Затоа и никогаш не те разочарав и повредив.
Претпоставуваше ли некогаш дека моето срце ТИ ќе направиш да чука секој ден се поспоро?

РАСПРСНАТИ СНИ:

Десетти ден откако си замина. А кај мене, се е по старо. Кога сум буден, ме
измачуваат мисливе кои летаат кон тебе, а пак кога сум заспан, ме
измачуваат сништата во кои повторно ти си ми главната тема. Но, со една
мала промена: вечерва, за првпат и во сонот јас и ти не бевме веќе заедно, за разлика од
претходните 8 ноќи, кога во различни периоди од ноќта се будев со
солзи, затоа што во моите сништа бев среќен (with you by my side),
а кога ќе се разбудев станував свесен дека се тоа е како што реков,
само сон. А за вечерва, можам само да ти кажам дека за првпат
почуствував колку еден сон може да предизвика вистинска болка... Да
мила моја, се разбудив со огромна душевна болка, мачнина... А како да
не би, кога досега едвај чекав да заспијам, затоа што бев свесен дека
само во моите сништа јас и ти би биле заедно, безгрижни, среќни и
заљубени како никогаш... И покрај тоа што бев свесен дека кога ќе се
разбудам, враќањето во реалноста ќе боли уште толку, бев подготвен за
тој ризик, дури и се радував секоја вечер кога полека ја губев свеста,
додека се обидував да заспијам. Свесно се препуштав на мојот
имагинарен, замислен свет, свет кој ни припаѓаше само мене и тебе, и
секако, на нашата љубов. И после ова што? И тој свет ми го заврте
грбот, ми ја откри болната вистина, се покажа како меч со две острици.
Ми овозможи неколку ноќи да имам барем малку спокојство, но сега се тоа
паѓа во вода. Знам само дека вечер, повеќе од било кога, ќе се плашам
да заспијам. Затоа што да страдам во реалноста, каде што работите не
зависат веќе од мене, тоа некако можам да го поднесам, со тешкотии, но
можам... Но зарем да дозволам и мојот имагинарен свет, кој јас го
контролирам и на кого вдахнувам живот, да почне полека да ме контролира
мене и моето расположение, моите чуства? Е тука, мила моја, нештата ќе
мора да почнат да се менуваат... Или ќе ми дозволиш да те сонувам
онаква каква што ЈАС сакам, среќна крај мене и со мене, или ако треба, нема
око веќе да затворам, па макар да тоа довело до мое комплетно
самоуништување... Затоа што треба да знаеш дека иако моето срце сеуште
чука за тебе, моите мисли бегаат кон тебе, а мојава душа копнее за
тебе, МОЈОТ сон и МОЈОТ сопствен свет се единствените нешта кои не можеш да ми
го одземеш, и тоа засекогаш ќе остане така. А во нив, јас и ти сеуште
ќе бидеме заедно, среќни, заљубени и спокојни како некогаш во
реалноста...

Maчката со тиркизни очи

Каде и да се свртев ги гледав тие небесни,како дупка без дно тиркизни мачкини очи.
Не беа мојата сенка,а го следеа секој мој чекор..
Ноќите беа ладни,тивки и никогаш осамени..Тиркизните очи без да трепнат ме гледаа и ме чуваа од стравот,темнината,самотијата..
Знаев дека е тоа нечија душа..Се чувствував среќно знајки дека не сум сама на светов..Очите допираа до моето срце.Поглед длабок,тажен,исполнет со солзи кои никако не протекуваа поглед кој пред тоа во ниедни очи го немав сретнато.
Тоа беше поглед на мачка на која ништо друго неможев да видам..освен тие две прекрасни тажни очи,изгубени на овој свет кои бараа спас и засолниште кај мене.
Пробав да ги допрам,избледуваа.Мислев кога спијам дека ме напуштаат,но не...Ни на момент не се одвојуваа од мене.
Таа душа талкаше...Се прашував зошто близу до мене?
Гледаше како да молеше..ми требаше време да сфатам.. зошто е тука,зошто ни на момент не се одвојува од мене,зошто тагува,а не плаче?
Тагувала затоа што била заборавена,не плачела за да не би ме повредила,не се одвујувала од мене за да не биде сама,а зошто баш јас?затоа што јас сум ја заборавила душата во која некогаш имало живот и која некогаш ми значела...

ВЕЧНА ЗИМА:

И уште еден ден во низата жешки, летни денови,
полека влегува во своето приквечерие... Многумина би рекле:" Ех, уште
еден обичен ден.". И би биле во право, ден како ден, лето како лето,
секој со своите обврски... Епа ако е така, ако тие луѓе се во право, зошто
тогаш јас овој ден не го чуствувам како и сите други? Зошто и покрај ова
пеколно летно сонце, јас чуствувам дека во мене, во моето срце и душа, владее
вечна зима? А знам, до пред некое време не беше така, и јас ја имав таа летна
топлина во себе. Но кога ќе размислам, јас таа топлина не ја чуствував само
кога
надвор беше топло, или кога сонцето безмилосно пржеше на нашето небо.
Ја чуствував таа топлина постојано, и во најстудените зимски денови, се
предавав на нејзиното опивање, милување... Но,
преку ноќ тоа нешто
исчезна. Да, малечка, сигурен сум дека досега веќе помисли, дека
изворот на таа топлина си била ТИ, и само ТИ! Не ми веруваш? Хмм, ок,
можеби делува на прв поглед невистинито, но така е. А како да не е,
кога едноставно до последниот ден јас не можев да одолеам на еден
единствен поглед од тие сини, бескрајни, спокојни очиња кои љубопитно шетаа од
едната до другата страна додека ме гледаше мене. А пак твојата насмевка...
пресвета, хармонична мелодија која секогаш го извлекуваше најдоброто од мене и
во моментите кога бев многу тажен, па и нервозен. Ех, а само кога ќе помислам
на твоите усни, секогаш толку меки, медени, посакувани, кои во секоја ситуација
знаеја да ме фрлат во делириум, во некоја повисока хармонична состојба, со само еден искрен и полн со љубов бакнеж.
Ако си стигнала со читањето дотука, мислам дека и покрај тоа сеуште не си сигурна дали
ти си била изворот на таа топлина во мене, сега затрупана под некои спомени, во
некој длабок зимски сон. Во ред, дозволи ми да продолжам тогаш. Твоите
дланки... Од каде да почнам да говорам за нив? Треба ли да ги споменам сите
оние моменти кога си играа и ја милуваа мојата коса, која весело реагираше на
секое нивно движење, слично како на некој топол пролетен ветрец? Или пак кога
нежно ги галеа моите образи, кои љубоморно потскокнуваа на секое галење,
давајќи до знаење дека никогаш не би им било доволно... Исто како што никогаш
не ми беше доволно од твоите прегратки. Колку само сигурност и искреност
чуствував во нив, прелив на емоции, спокојство и хармонија, која сега веќе ја
нема. А пак кога ти ќе се втурнеше силно во мојата прегратка, барајќи во неа
сигурност и љубов? Е тогаш, ми немаше рамен, јас владеев со светот во тие
моменти, затоа што за мене, ти беше, и СЕУШТЕ СИ светот. Овде би сакал да ги
напоменам и твоите солзи, кои во некои тажни моменти, толку бистри и искрени,
полека се тркалаа по твоите обравчиња, секогаш црвени од твоето руменило како
презрели јаготки... Ти текнува колку сакав да се мазам од тие обравчиња? И
сеуште сакам, да знаеш, сакам како никогаш досега... А пак, кога ќе размислам
поубаво, се сакам како никогаш досега, се поврзано со ТЕБЕ...

Малечка, мислам дека доволно работи набројав, работи кои се надевам ги
расчистија дилемите ако тие постоеја во тебе. Ако не постоеја, сеедно, мојата
цел е постигната, а тоа е да знаеш како го доживував секој можен дел и момент
со тебе. А веќе и ти ме разбра според напишаното, го доживував како бескраен
топол и мирен летен ден, полн со среќа, мир, спокојство, и најважно од се,
МНОГУ, НАЈМНОГУ ЉУБОВ! Да, Викторија, ти беше тој извор на топлина во мене, и
ти ќе бидеш единствената која може да стави крај на ова замрзнато, распукано
срце, и да му помогнеш да го прави повторно тоа во кое е најдобро научено: ДА ЧУКА ЗА ТЕБЕ, КОПНЕЖУ МОЈ!

**************************************************************
ЗА МОЈАТА НЕКОГАШНА МАЛЕЧКА:

Ми фали времето минато заедно кога за било што кога
зборувавме се надополнувавме еден со друг затоа што мислевме исто. Ми фали дури
и времето кога ти правев друштво на шопинг иако тоа знаеше да потрае со часови,
а и после толку време да не купиш ништо... Или кога дојдов во првата можност
што ми се укажа во болница да те посетам, веднаш по операцијата, кога штотуку
се разбуди и прво нешто, ме виде мене како седам на столче до креветот, и те
галам по обравчето... Или оние пати кога прегладнети ќе седневме во Mc Donalds,
и си се раневме еден со друг, се смеевме на нашите глупости, а потоа со полни
мешиња пешачевме накај дома... Сите пати кога беше болна, а јас доаѓав кај тебе
дома да те чувам и гледам додека спиеше, да се осигурам дека се е во ред...
Кога те израдував и изненадив со ружа, додека ти чекаше нервозна во гужвата за
автобуска карта... Кога се мазеше од моите образи секогаш кога бев бричен...
Кога си се нарекувавме со најмилите и најнежните можни изразчиња... Кога си ги
праќавме сите оние слатки емотикони на мсн со човечиња кои се гушкаат,
бакнуваат, едноставно споделуваат незаборавни моменти заедно, како јас и ти...
Кога доаѓав со автобус за да те чекам пред центарот за странски јазици и чекав
да ти заврши часот за да си одиме заедно накај дома... Кога секоја вечер после
нашето излегување те испраќав до пред врата држејќи те за рака, а ти додека
влегуваше дома ќе ме погледнеше жално зошто се разделувавме, и ми праќаше
воздушен бакнеж... А пак не можам ни да го опишам чуството кое ме обземаше
додека ја читав твојата слатка, нежна, па и жешка порака за добра ноќ... Ниту
пеперутките кои летаа во мене изминативе 2 години на одмор, кога спиев во
прегратка до тебе, чуствувајќи се најбезбедно и сигурно, имајќи го најмирниот
сон на светот... Или пак кога целосно ќе се изгубев и потонував во тој твој
заљубен, прекрасен, насмеан поглед во мене со сините очиња, поглед каков што
само ти имаш... И за крај, иако не сакам да ја споменам, ќе ја кажам и
сообраќајката која ја доживеавме, која за среќа не беше посериозна и ја минавме
без повреди, но ти трепереше од страв, а јас, иако исто така преплашен, се
чуствував како најголемиот супер-херој што пешачел на планетава, гледајќи те
како мојата прегратка те смирува и успокојува... Набројав толку многу, а сепак
толку малку слатки нешта, работи кои сега се минато... ти си го кажа своето, ми
раскина, и се обидуваш да продолжиш понатаму, после 2 години минати со мене...
А јас? Ех... Јас веќе не постојам, барем не онаков каков што ти ме знаеше.
Колку што спомените од тебе прават веќе 6 дена да не можам да спијам зошто
постојано те сонувам крај себе и се будам со солзи, толку и истите тие спомени
прават да го терам секое ново утро, надевајќи се дека, можеби, во некоја
далечна иднина, пак ќе се будам со помислата дека те сакам тебе, но и дека ТИ
ме сакаш МЕНЕ... Затоа што, правејќи те и гледајќи те тебе среќна, ЈАС бев тој
кој беше НАЈСРЕЌЕН.

И за крај, би те прашал: А знаеш ли барем колку те сакам? И веднаш потоа ќе ти
одговорам: Е, тоа го знаеш, затоа што сум ти го кажал и докажал на секој можен
начин: те сакам повеќе и од себе... Те сакав, те сакам и ќе те сакам Викторија,
моја малечка, и ти благодарам за се што ми овозможи изминативе 23 месеци, кои
воедно беа и најпрекрасниот период во мојот живот... Од некогаш само твојот миличок.

Не е мое дело,ама убаво е да се прочита

Од каде да започнам?веројатно од моментите на кои почнувам да се сеќавам убаво.Од која етапа на мојот живот?
Воопшто не ми е лесно,но мојата душа е гладна за запис.Неможам да се испразнам и да си олеснам...Порано водев дневник..ах колку ми беше полесно.Како да имав пријател на кој секоја моја тајна му ја доверував.Сигурна бев дека за тоа ќе молчи.Сигурно бев дека таа тајна ми е на безбедно.Сега душата ми е полна со зборови кои лебдат,а немам каде да ги напишам.Незнам како да си олеснам.Затоа полека,но ќе запишам се што ми лежело овие неколку години на душа.
Не сум жена,но не сум ни дете.Имам 21 година.Премногу зрела особа за своите години.Животот ме направил да бидам таква.Не се гордеам со тоа.Тоа ми е болка.Огромна болка,која не сум си ја нанела јас самата на себе туку моите родители.Не ги обвинувам биле млади и незрели.Направиле грешка,стапиле во брак а не се познавале доволно.За последиците не се размислувало на време и кога веќе имаш дете немаш каде да бегаш.
Живеев во центарот на градот до својата седумнаеста година.Бев дете на просечни родители.Мајка ми промени многу работни места.Ја понижуваа,го бараа максимумот од нејзе,за една мизерна плата од 6.000 денари.Мене ми се чинеше многу,дури сега сфаќам колку премалку било тоа.Работеше како продавачка,потоа во продавница за миленици,па во сендвичата,па чистеше згради,па на пазар...Од крајност во крајност.Премногу труд,малку пари.Татко ми одкако знам за себе ја работи истата работа.Вработен е во фабрика за железо,секогаш земал дупло повеќе пари од мајка ми,што значи просечна плата.за живот под нормала сме имале.Кога пораснав сфатив зошто моите родители ме испраќале мене заедно со мојата сестра која е три години помала од мене кај баба ми и дедо ми.Немале доволно пари да не изгледаат.
Се гадам од тие времиња,затоа што знам дека моите родители биле страдни за леб.Пишувам и рацете ми се тресат од тага.Мајка ми се онесвестувала.Моите родители биле болни,гладни и жедни.Не се сеќавам точно кое одделение бев,ја терав мајка ми да ме испрати само до вратата на училишниот двор затоа што се срамев од нејзе.Беше слаба,испиена и изгледаше лошо иако имав најмлада мајка во одделението.
Мислев дека никогаш нема да дознае зошто ја терав да си оди побргу дома и зошто никогаш не ја држев за рака.
Колку сум се лажела..ах..колку само ја болело тоа.да можам да го вратам времето не само што би ја држела за рака туку и би ја стиснала силно.Да почувствува колку ја сакам таква каква што е.Во центар тоа никој не го разбираше.сите беа деца чии родители беа "јаки" луѓе.Колку ги мразев,не..не од љубомора затоа што го имале сето она за кое јас сум можела само да мечтаам,туку затоа што не ме ценеа мене како човек.Бев понижувана и навредувана.Дури и наставничките ме двоеа,како дете на родители кои се никој и ништо во ова општество.Од деца до наставници сите беа снобови,го мразев секој ден.Нема да го заборавам денот кога на сестра ми и го бутнаа хамбургерот од раце,а таа со плачење се качи на третиот кат каде имав јас час.Рацете и се тресеа,усатат и трепереше а трепките и беа влажни со ситни солзички.Ме гушна и ми рече Ана ми го бутнаа хамбургерот на земја кога сакав да го земам првото компирче.ме погледнаа и страотно ми се изнасмеаа.Брцнав длабоко во џеб ги извадив парите кои сум успеала да ги заштедам и ги дадов и ја стиснав силно раката и и реков да не плаче дека нема да остане гладна,а дека тие снобови еден ден ке бидат страдни за леб.
Колку бев гневна,лута..ЗОШТО? Зошто се разликував од нив?
Што ми фалеше мене?
Ќе дојдев дома и дома секој ден истата приказна.Пари,пари,пари..Должиме ваму,должиме таму..
На почетокот муабетите беа тивки за да не слушнеме јас и сестра ми.Потоа беа гласни,па уште погласни,па прераснаа во кавги.Ја тргав сестра ми да не слуша.И зборев гласно да и го одземам вниманието,ја занимавав и се смеев со сила за да и пружам нормално детство.Во ноќите кога таа ќе заспиеше јас ќе чучнев пред врата и слушав.Мајка ми почна да губи контрола.Повеќе беше надвор некаде отколку дома каде треба да биде.Секоја ноќ се расправаа.Мајка ми утехата ја бараше во туѓи прегратки тогаш бев мала и неможев да разберам чиви слики татко ми и наоѓал во новчаник.Чиви имиња спомнуваше,ја прашуваше а таа го навредуваше,му се дереше и лупаше со вратите.
Секоја вечер кога тие мислеа дека јас спијам,се повторуваше истата приказна.Имиња,безобразни навреди кои не баш во тоа време ги разбирав,дерење,тепање и кршење.
Година,за година...истото па истото.Татко ми проба да ми каже се.Отворено онака како што е.Јас бев мала и сетот тоа беше премногу болно за мене.Ја мразев мајка ми,по малку го мразев и татко ми што ми го кажува сетот тоа.Ми доаѓаше како да ме врти против сопствената мајка.
Се сменив и јас како личност,престанав да мислам на своето детство,кога ќе излезев да си играм со своите другарки јас во мислите бев дома,како јас да помогнам?Што се случува?Што јас да направам?
Почнав да станувам лош ученик,оценките ми беа катастрофални.Почнав да лажам,а за сето тоа добивав ќотек.
Ќотек кој остави белег во мојот живот кој ќе го носам додека сум жива.
Татко ми ме тепаше со каиш безмилосно,на целото тело имав флеки кои потоа ги бакнуваше и ги поливаше со солзи.Молеше да му простам и ми викаше дека тоа нема никогаш да се повтори.Јас почнав да станувам рамнодушна.
Повеќе ништо не ме болеше.
Бев и надвор гола исфрлана..мислат дека дете се заборава не.Тоа е болка длабоко запечатена оставена некаде во некое темно делче во мозокот.
Единствената цел ми беше да ја спасам сестра ми,да не го гледа она што јас го гледам,да не го слуша она што јас го слушам.Да стане човек без трауми и комплекси.Без никакви последици од детството.Успеав и горда сум на тоа.
И јас во животот имав имав незрели испади со кои ги разочарував своите родители,бидејки ме познаваа како зрело дете од кое таква работа не се очекува.
Бев тепана за точка..да буквално за точка.Кога мајка ми ке ми диктираше некој текст за на училиште а јас ќе заборавев да ставам на крајот на реченицата точка бев тепана.Ако заборавев некаде запирка,точка,извичник или пак ако заборавев да започнам нов ред...секоја страница ми ја кинеше.
Имав родители кои никогаш не научија како да се однесуваат со своите деца.
Имаат среќа што не пораснав во девојка која е наркоманка,пијаница или ку*ва...
Јас сум навидум нормален човек она што ми недостасува е нормално детство,нормални родители,нормално семејство и нерви.
Имам врска која трае 2 ипол години.Тоа е она кое ме прави најсреќна.Да не е таа врска можеби и би полудела.
Од пред извесен период не разговарам со својата мајка.Не само што не разговарам туку и ја истепав.Мајка ми не го почитува татко ми,несакам ни да напишам еден збор со кој најубаво се опишува таа жена.Неможам затоа што покрај се ме боли.
Мајка ми не се облекува како секоја жена на нејзина возраст.По дотерана е од мене.
Ме срами..тоа е повеќе од доволно.
Никој од ова семесјтво не разговара со нејзе.Јас ги перам и им готвам на моите најмили.Целата куќа е сега во мои раце.Горда сум на тоа.Ништо не ни фали.
Кога еден ден ќе се покае,ќе и го покажам мобилниот телефон со сино обележаните денови и ќе ја прашам каде била сите овие денови,месеци..?
да праша дали сум гладна,жедна,жива и здрава?
И пак ќе и простам бидејки неможам да ја сменам,но никогаш повеќе нема да ја гушнам и бакнам.Тоа моето срце повеќе не го сака.
Татко ми ми е се на светот,за него животот би го дала.Сестра ми исто така.Тоа се луѓето за кои живеам.на татко ми му ја простувам секоја погрешна постапка затоа што не ме срами,нејзе НЕМОЖАМ!
Последно што мајка ми рече е дека повеќе ни денар не дава за мојето школување.Ми изгледа дека дефинитивно се откажала од сопствената ќерка.Кога таа го може тоа,го можам и јас.Не ми недостасува.Конечно живеам.Ми фали мајка но сега јас конечно живеам.
Татко ми е изменет 100% од пред десетина години.за себе си нема ништо купено истите алишта ги носи од пред 5 па и 10 години,воопшто не претерувам.Секакви жртви прави за мене и сестра ми.Човекот заслужи уште една шанса од мене,а таа..таа
Таа жена ми го упропсти животот,мојата мајка.

Горчина

Толку горчина збрана на едно место.Да го мразиш она што во исто време премногу го сакаш.
Колку боли тоа чувство,колку ме повредува.
Не сум веќе онаа каква што некогаш сум била:Ведра,насмеана,исполнета со среќа,љубов и внимание.Гордост нечија.
Ме упропасти и мене и се што беше живо во мене.Станав човек кој бега,се крие..
Станав човек кој се плаши од се што ке шушне,станав човек кој се самоповредува за ти да живееш мирно.
Ни на момент не се обиде да допреш до мене,додека сите други го правеа тоа со своите најмили.
Толку се трудев да ти удоволам,да се гордееш што ме имаш попусто.
Јас бев другата половина наречена разочарување.
Сите овие години сеедно ти беше што вегетирав,лебдев,неможев да си го пронајдам мирот и своето место на овој свет.
Сега плукаш на мене,плукаш на твоето парче месо.
Жал ми е што те разочарав,а уште повеќе што трудејки се да ти удоволам си го упропастив животот свој.
Дозволив да бидам твоја марионета,каде е мојата гордост?
Кога си ти во прашање **** ја погазував,а со тоа се погазував себеси.
Нема веќе да ти го дозволам тоа.Јас имам живот за кој само јас одлучувам..
И покрај се..проклета да сум те сакам и ме боли,ужасно ме боли..но и те мразам.зар јас некого да мразам?Се гадам од самата помисла.
Ме убиваш ****.Не си како сите други колку и да го посакувам тоа.Да се помирам неможам и несакам.Затоа се откажувам и јас од најмилото и ти од твоето парче месо.ЗАСЕКОГАШ
Тогаш душата ке биде празна.НО НЕ И ГОРКА